Mały teatr na przedmieściach Chengdu zostaje przeznaczony do wyburzenia razem z pobliskimi budynkami, w których miejsce powstanie osiedle apartamentowców. Zhao Li, liderka trupy operowej, mierzy się z instytucjami rządowymi, jak i wewnętrzną dezintegracją grupy aktorów, którzy zaczynają rozglądać się za bardziej stabilną i dochodową pracą. Otwarcie restauracji z niezwykle popularnym sichuańskim hot potem i zabawianie klientów tradycyjnym przedstawieniem “zmiany maski” wydaje się coraz bardziej nęcącą alternatywą, choć oznaczałoby to porzucenie sztuki operowej. Co wieczór trupa odtwarza klasyczne przedstawienia dla publiczności złożonej wyłącznie ze starszych ludzi, podczas gdy buldożery systematycznie zmieniają ich domy w gruzowisko. Przemijalność i kruchość świata zaciera granicę między fikcją sceniczną a życiem codziennym… Po znakomitym debiucie "Old Stone" (2016), Johnny Ma w “Żyć, śpiewać” powraca do tematu konfrontacji jednostki z instytucją państwową, konfliktu tradycji z nowoczesnością oraz ludzkiej moralności ze skrajnym kapitalizmem. Reżyser wnikliwie przygląda się chińskiej współczesności, przyspieszonej modernizacji, do której bohaterowie jego filmów są zupełnie nieprzystosowani. W “Żyć, śpiewać” pełne fatalizmu sztuki operowe przenikają do rzeczywistości głównej bohaterki, pozbawiona fantastycznego kostiumu narracja dotyka prawdy o niezmiennych aspektach życia w Chinach i procesie akceptacji przemijalności.
