Prawdopodobnie była to zemsta ludu za potęgę i bezwzględność rodu Borgiów. Lukrecja była też bardzo piękna, była więc kartą przetargową, zakładniczką politycznych sojuszy zawieranych przez jej rodzinę, za pomocą jej kolejnych (trzech!) małżeństw. A że jej kolejni mężowie i kochankowie umierali w tajemniczych okolicznościach, przypisano jej sławę trucicielki. W obranie Lukrecji postanowił stanąć Wiktor Hugo pisząc swoją sztukę, w której spod opinii potwora stara się wydobyć człowieka – kochającą kobietę i matkę. Wprawdzie nadal jest to matka zbrodnicza, a dziecko – Gennaro - pochodzi z kazirodczego związku z bratem, ale kobieta stara się nawiązać relację ze swym dawniej porzuconym synem. Jednak zła sława ciągnie się za nią jak cień i jej własny syn, początkowo zafascynowany piękną, zamaskowaną damą, odpycha ją ze wstrętem, gdy poznaje prawdę. Tragedia jest nieuchronna… Dramat Wiktora Hugo nie należy do najpopularniejszych jego dzieł, ale siła tragiczna akcji sprawiła, że stał się kanwą dla jednej z najsłynniejszych oper włoskiego kompozytora Gaetano Donizettiego. Spektakl w Comédie-Française wyreżyserował Denis Podalydès, którego interpretację komedii „Cyrano de Bergerac” oglądaliśmy w pierwszym sezonie transmisji z Paryża.
