Eyal przeżywa śmierć swojego dorosłego syna. Czas żałoby powoli dobiega końca, ale mężczyźnie wciąż ciężko pogodzić się z ogromną strata, jakiej doświadczył. Do tego, by choć spróbował wrócić do normalnego życia i codziennych obowiązków, próbuje przekonać go żona Vicky. Bezskutecznie, bo Eyal miota się, nie mogąc najwyraźniej znaleźć sobie miejsca. A to popada w konflikt z lokalnym taksówkarzem, a to popala marihuanę, która ulżyć miała w bólu umierającemu Ronniemu. Nadzieją na odzyskanie równowagi jest dla niego znajomość z dawnym kolegą syna Zoolerem. Ta dwójka zaczyna spędzać ze sobą coraz więcej czasu, a niezbyt rozgarnięty chłopak, który dorabia jako rozwoziciel jedzenia, stopniowo zaczyna zarażać Eyala swoim entuzjazmem. Mężczyzna widzi w nim ukochanego syna, powoli oswajając się z bolesną stratą. Debiut izraelskiego reżysera Asapha Polonsky’ego był jedną z rewelacji ostatniego festiwalu w Cannes. W oryginalny, ale i bardzo przejmujący sposób opowiada on o momencie granicznym, za którym wydaje się, że już nic nie ma. To z jednej strony przepełniona bólem opowieść o stracie, z drugiej wzruszająca apoteoza życia.
