Pierwszy film Nanniego Morettiego dostrzeżony poza Włochami i zakwalifikowany do konkursu głównego festiwalu w Cannes. Dwa lata po swoim debiucie, reżyser kontynuuje opowieść o Michele Apicelli. Grany przez samego Morettiego bohater nieustannie kłóci się z rodzicami i bezskutecznie poszukuje partnerki. Wraz z najlepszymi przyjaciółmi, Goffredo, Mirko i Vito, wiedzie życie przypominające jałową egzystencję tytułowych wałkoni z filmu Felliniego. Mężczyźni, choć niepozbawieni wdzięku, tkwią w marazmie i marnotrawią czas na pseudointelektualne dyskusje o otaczającym świecie. Siłą Ecce bombo – tak jak wielu późniejszych filmów Morettiego – pozostaje umiejętność połączenia kameralnego nastroju z wyrazistym przekazem politycznym. Dzieło włoskiego twórcy zostało odczytane jako manifest młodych lewicowców wyrażających rozczarowanie fiaskiem ideałów Maja ’68. Podobnie jak w Jestem samowystarczalny, reżyser nie kryje niechęci do ikon włoskiej kultury. Tym razem dostaje się – mistrzowsko wykpionemu w jednej ze scen – komikowi Alberto Sordiemu.
Opracowanie: Piotr Czerkawski
86%