Mówi się, że zazdrość, do momentu kiedy nie zamieni się w obsesję, świadczy o zaangażowaniu. Mówi się też, że dwa razy nie wchodzi się do tej samej rzeki. Para bohaterów pełnometrażowego debiutu Rothlaendera, nawet jeżeli o tym słyszała, najzwyczajniej nic sobie z tego nie robi.
Fabian jest młodym, obiecującym lekarzem, Doro – aspirującym architektem. Mieli już swoje „pięć minut”, z którego ostatecznie niewiele wyszło. Kiedy mężczyźnie na stole operacyjnym umiera podobna do Doro kobieta, w jednej chwili postanawia rzucić wszystko i udać się do Lizbony, by odzyskać dawną miłość. W nowym miejscu szybko znajduje pracę, zaczyna uczyć się języka. Wszystko idzie zgodnie z planem, ale gdzieś z tyłu głowy zaczyna majaczyć pytanie – czy aby na pewno można zmienić się na tyle, by po raz kolejny nie popełnić tych samych błędów? „Fado” to świetnie odegrana, wciągająca opowieść o toksycznej miłości, obsesji i uzależnieniu, które krok po kroku wymyka się spod kontroli.
