Malowany długimi ujęciami, głównie z nieruchomej, ustawionej na statywie kamery, portret nowojorskiego pensjonatu dla emerytów i jego mieszkańców, dla których tytułowy hotel nie jest przystankiem w podróży, lecz ostatnim portem. Swój najlepszy czas mają oni już za sobą, podobnie zresztą jak goszczący ich budynek, w którym tli się jeszcze ostatni blask dawnej świetności. Film ma kilka wyraźnie wydzielonych partii: hol, winda, pokoje i ich lokatorzy (siedzący zawsze nieruchomo), korytarze i wreszcie dach, z którego widać panoramę miasta. Minimalistyczny pod względem użytych środków i montażu dokument pozbawiony jest też dźwięku. Film bliski niektórym dokonaniom amerykańskiego undergroundu, z którymi reżyserka zapoznała się, gdy przyjechała do Nowego Jorku w 1971 roku, ale w nietypowy dla nich sposób nostalgiczny, a może nawet odrobinę sentymentalny. Trzeci film w karierze Akerman i pierwszy zrealizowany w Ameryce, w którym przyszła autorka Jeanne Dielman, Bulwar Handlowy, 1080 Bruksela odnalazła własny styl oparty na długich statycznych ujęciach, dalekich planach i symetrycznej kompozycji kadru.
MG
