Delbono opowiada historię wyjątkowego członka swojej trupy teatralnej – głuchoniemego Bobò. Mężczyzna przez ponad 40 lat przebywał w zakładzie dla obłąkanych w miejscowości Aversa na południu Włoch i to właśnie tam został przez Delbona wypatrzony. Bobò debiutował na deskach jego teatru w 1997 roku w spektaklu Barboni. Historia bohatera skłania do refleksji nad tożsamością artysty jako człowieka obłąkanego. Za pomocą dobitnych metafor wizualnych i poetyckich monologów włoski twórca próbuje oddać perspektywę szaleńca i schizofrenika – jego samotność, ból, a także osobliwe piękno i wyjątkowość. Sekwencje, w których reżyserowi partneruje Bobò, należą do najbardziej czułych i magicznych w całym dorobku Delbona. Przywołują na myśl twórczość Federica Felliniego – w szczególności Amarcord i Klaunów. Za słynnym mistrzem z Rimini Delbono powtarza: kto pamięta, ten żyje. A sztuka jest najlepszą formą ekspresji życia, szansą na równość i niezależność. Bo to właśnie teatr dał małemu Bobò drugie życie.
Opracowanie: Diana Dąbrowska
