Plastic People to tytuł jednej z piosenek Franka Zappy. Delbono zestawia muzykę tego niedoścignionego ironisty z przejmującymi cytatami z legendarnej Sary Kane. Spektakl jest hołdem dla przedwcześnie zmarłej angielskiej twórczyni. We Włoszech uznano go za przełomowy, określano mianem „intymnego sado-maso”, „hymnu na cześć życia” czy „requiem dla konsumpcyjnego idiotyzmu”. Delbono zaprasza do teatralnego cyrku, miesza konwencje, szaleje na scenie jak opętany. Plastikowi ludzie są celną metaforą włoskiego społeczeństwa epoki Silvia Berlusconiego i jego filozofii „pięknych, pustych i bogatych”. To ludzie z pierwszych stron gazet i z telewizji. Aktorzy przenoszą się tanecznym krokiem ze społecznych obrzeży w sam środek świata powierzchownego mieszczaństwa, na którym awangardowy twórca nie zostawia suchej nitki. Sztuka teatralna przypomina raczej komiks czy telenowelę. Delbono nie byłby sobą, gdyby w tej krytyce „luksusu rodem z Portofino” nie znalazł miejsca na historię zagubionej jednostki, która nie ma już siły przebijać się przez krzykliwy, kolorowy kicz.
Opracowanie: Diana Dąbrowska
