Lęk

Opis filmu

Awangardowy esej filmowy nakręcony telefonem komórkowym. Delbono już we wcześniejszych projektach udowodnił, że jego twórczość opiera się na ekspozycji wszelkich odmienności, na groteskowym mieszaniu porządków i rejestrów estetycznych czy ideologicznych (reżyser zdaje się inspirować założeniami „montażu intelektualnego” Sergieja Eisensteina). Twórca za pośrednictwem medium ogląda, podziwia i krytykuje otaczający go, niekiedy absurdalny świat. Telefon komórkowy działa niczym tarcza, którą nakłada, aby zmierzyć się z rzeczywistością. Reżyser bada jej granice za pomocą zbliżeń i oddaleń, dekonstuuje obraz, uwalnia spojrzenie ze sztywnych ram cielesności. Delbono bywa w swoich działaniach dosadny, ironiczny i kpiarski – oglądając „poważny” program na temat otyłości wśród włoskiej młodzieży koncentruje uwagę na podbródku lekarza czy na głębokich dekoltach zgromadzonych w studiu kobiet. Nie tylko podgląda, ale sam narcystycznie obnaża się przed kamerą w celu zbadania granic własnego ciała. Artystę fascynuje ciało rozumiane jako jednostkowy byt, „obwoluta” dla duszy, ale też jako masa, korpus społeczny. Druga część Lęku zmienia tonację – Delbono piętnuje przejawy rasizmu, ksenofobii, nienawiści. Reżyser mówi wprost: Wybaczcie mi ten gówniany kraj faszystów, jakim wciąż są Włochy. Opracowanie: Diana Dąbrowska