Chantal Akerman, zmarła w 2015 roku belgijska strukturalistka, wyznawczyni hiperrealistycznego minimalizmu, w swoim filmowym testamencie kamerę kieruje w stronę własnej matki. Pokazuje ostatnie miesiące życia zamkniętej w brukselskim mieszkaniu Natalii, zbiegłej z Polski Żydówki, więźniarki obozu w Auschwitz, nie wprost zdając relację z jej losów i związku z dwiema córkami. Film otwiera przejmujące, kilkuminutowe, statyczne ujęcie na pół uschniętego drzewa szarpanego na pustkowiu porywami wiatru. Kamera kilka razy powraca na pustynię, jakby uwalniając oddech wstrzymywany nadmiarem uczuć. W domu rozświetlonym bielą mebli i ścian panuje radosny nastrój. Intymne rozmowy matki i córki płynnie przechodzą z teraźniejszości ku przeszłości, od zabawnych anegdot po fatalistyczne wnioski. Przywołują tematy zajmujące ważne miejsce w dotychczasowej twórczości reżyserki, takie jak dom, emigracja, tożsamość czy kobiece ciało, wskazują na ich biograficzne źródło. Krytycy jako kontrapunkt dla No Home Movie uznają Jeanne Dielman, Bulwar Handlowy 23, 1080 Bruksela, arcydzieło filmowego modernizmu, które Akerman zrealizowała w młodości. Podobnie jak w tamtym filmie, i tu reżyserka stawia tezę, że tylko precyzyjna obserwacja pozornej niezmienności może odsłonić destrukcję, jakiej ulega rzeczywistość.
Opracowanie: Agnieszka Szeffel
78/100