W drugiej części wersji reżyserskiej Onych Paolo Sorrentino przedstawia zakulisowe starania Silvia Berlusconiego o powrót na fotel premiera. Fabuła ma tu jednak charakter pretekstowy. To przede wszystkim portret męskiej, oligarchicznej gerontokracji, której centralną postacią jest on – współczesny Król Słońce, potentat medialny i wpływowy biznesmen. Berlusconi, filmowany przez płynnie poruszającą się kamerę Luki Bigazziego, nigdy jednak nie wyzbył się mentalności komiwojażera i stale odgrywa tandetny performance. Domaga się oklasków i swój cel osiąga – nie tylko zresztą on, bo przecież podobnych bohaterów masowej wyobraźni kierujących całymi państwami jest dziś wielu. Dokonując wiwisekcji narcystycznej osobowości, Sorrentino potwierdza swoje wyjątkowe wyczucie audiowizualnych niuansów. W jego filmie ścieżka dźwiękowa doskonale współgra ze spektakularnymi obrazami blichtru i bogactwa, tworząc zdradliwie atrakcyjny obraz świata tamtych.
[Bartosz Marzec]
79%