Innowacyjny spektakl Pippa Delbona ma formę publicznej spowiedzi, która ostatecznie przeradza się w manifest. Krzyk idzie w parze z szeptem, patos z komizmem, a ekstatyczny taniec przechodzi w całkowity paraliż. Delbono jest mistrzem łączenia przeciwieństw – w jego świecie na opak żywi są zdecydowanie już martwi, a trupy oddychają między nami. To spektakl-hybryda, składają się na niego performance, pantomima, projekcje epizodów fabularnych i dokumentalnych, fragmenty klasycznych oper i sztuk z Szekspirem na czele, dialekty i śpiewy regionalne, odważne próby skrócenia dystansu z widownią. Zdesperowany, buntowniczy żywioł ogarnia scenę i stara się poszerzyć jej granice (reżyser powie wprost, że marzy o teatrze, w którym widownia wstanie z krzeseł i zacznie tańczyć). Delbono jest tym razem także narratorem – zabawnym, chwilami sarkastycznym, pełnym pasji i erudycji, ale też roztargnionym i rozżalonym. W jego monologach pojawia się wciąż tęsknota za miłością i za ukochaną zmarłą matką. Choć Delbono ostatecznie życzy wszystkim „miłej zabawy”, pyta o znaczenie tych słów. Teatr to przecież spotkanie między ludźmi, nic innego się wówczas nie liczy. Dlaczego jednak – zarówno w życiu, jak i podczas spektaklu – wciąż się mijamy? Orchidee próbują oddać osobisty stosunek twórcy do „plastikowej rzeczywistości”, która już sama nie wie, kiedy jest prawdziwa i szczera, a kiedy sztuczna.
Opracowanie: Diana Dąbrowska
