Fabuła tego spektaklu wymyka się prostym związkom przyczynowo-skutkowym, krążąc wokół tematu uwięzienia, osamotnienia, szaleństwa, litości i potrzeby zbawienia. Delbono tworzy metafizyczną przestrzeń przywołującą na myśl więzienie, dom wariatów czy też „dom (własnych) strachów”. Wolność wiąże się w tym przypadku ze zburzeniem „czwartej ściany”, z bezpośrednim kontaktem z publicznością. Artysta cytuje z zamiłowaniem Whitmana, Artauda, Pizarnik – nie mogło również zabraknąć Pasoliniego i Kafki. W optyce Delbona staliśmy się niewolnikami zewnętrznego piękna i chorych ambicji, lęków i konformizmu. Poddajemy się już na starcie, oduczyliśmy się walczyć o własną niezależność. Żeby móc żyć, trzeba cierpieć. Dlatego piękno idzie w parze z brzydotą, spokój z krzykiem, delikatność z agresją. Nie bez przyczyny spektakl dedykowany jest bohaterowi Krzyku (Grido, 2006), Bobò, i do pewnego stopnia również legendarnej Pinie Bausch. Delbono spowiada się przed widownią, która musi odróżnić szczerość od prowokacji. Autor przeobraża się w mistrza ceremonii, kozła ofiarnego, jak i „cudownie ocalonego” w teatralnym rytuale. Po bitwie musi przecież nadejść upragniona chwila spokoju i nadziei. Gościnnie w spektaklu wzięli udział słynny wiolonczelista Alex Bălănescu i gwiazda Paryskiej Opery Marie-Agnès Gillot.
Opracowanie: Diana Dąbrowska
