Charakterystyczne dla lat 90. kino nihilistyczne, zarówno jeżeli chodzi o fabułę – opowieść o młodych ludziach należących do paramilitarnej grupy – jak i stronę formalną – ścieżkę dźwiękową czy nerwową pracę kamery. Skok w przepaść odkrył dla kina Najwę Nimri, niezwykłą aktorkę kinematografii hiszpańskiej. Jej ówczesny partner życiowy Daniel Calparsoro, reżyser, scenarzysta i producent filmu, zadziwił krytyków rozmachem swojego kina i reżyserią naznaczoną fizycznością. Kręcone na wysypiskach śmieci i w opuszczonych fabrykach zdjęcia pasują do podejmowanej tematyki – poczucia beznadziei, wszechobecnej przemocy i uzależnienia od narkotyków. Daniel Calparsoro zadebiutował jako twórca pełen gniewu, a przesłanie jego filmu wydaje się uniwersalne – jak lęk odczuwany przez każdego, kto stanął na skraju przepaści.
Opracowanie: Andoni Iturbe Tolosa