Eugène'a Greena możemy śmiało nazwać ekscentrykiem. Jako 20-latek wyjechał z rodzinnej Ameryki, by na stałe osiąść w Paryżu. Nigdy nie wrócił do kraju, nie wymawia nawet jego nazwy, nie używa języka angielskiego, nie ogląda filmów tam wyprodukowanych, słowem – bezwzględnie się odcina. Jego pasją są badania nad francuskim teatrem barokowym, którego reguły wraz ze swoją kompanią Théâtre de la Sapience przez lata wprowadzał na gruncie teatru, a teraz znalazł dla nich zastosowanie w kinie. Kreowany przez niego filmowy świat, zachowując pozory realizmu – akcja toczy się we współczesnych scenografiach – opiera się na ściśle określonych regułach, z których na plan pierwszy wysuwają się „sztuczność” przedstawienia, niepsychologiczne techniki gry aktorskiej, sposób narracji, któremu obce jest napięcie czy „zatopienie się” w fabule. Kontrast pomiędzy treścią a formą niejednokrotnie wywołuje efekt humorystyczny. W najnowszym filmie Green we współczesnym kontekście umieszcza wątki wyjęte ze Starego i Nowego Testamentu, opowiadając o rodzinie. Nastoletni Vincent, syn wychowującej go samotnie Marii, poszukuje ojca. Zainspirowany obrazem Ofiarowanie Izaaka Caravaggia, planuje zbrodnię, w której rolę ofiary ma odegrać odnaleziony ojciec, nieczuły i nieprawy wydawca. Na swojej drodze spotyka jednak Józefa, który wbrew okolicznościom stanie się mu bliski jak nikt inny.
Opracowanie: Agnieszka Szeffel
