Inspiracją do stworzenia tego spektaklu są ostatnie lata życia zmarłego na AIDS pisarza Harolda Brodkeya. Włoski twórca odnalazł w tej figurze bratnią duszę, a z autobiograficznej powieści Amerykanina This Wild Darkness uczynił punkt wyjścia dla sztuki. Spoiwem i katalizatorem przedstawienia jest zatem śmierć, co objawia się już na poziomie wszechobecnej, oślepiającej bieli, symbolizującej nicość, pustkę, abstrakcję. Bohaterami opowieści są ludzie naznaczeni przez chorobę, martwi za życia, zapomnieni. Ci, którzy szukają szlachetności w cierpieniu, wypatrują ostatkiem sił szansy na wymarzoną „normalność”. Grupa fizycznie zdeformowanych, równych wobec śmierci aktorów weźmie udział w ostatecznym danse macabre. Teatr znów przybiera u Delbona postać konfesjonału i kozetki – reżyser nie ukrywa, że od lat jest nosicielem wirusa HIV. Autorska, dość surrealistyczna wiwisekcja własnej choroby i związanej z nią traumy może okazać się objawieniem dla niejednego widza. Delbono oswaja się tanecznym krokiem ze śmiercią, pyta wprost, jak to będzie, a braku odpowiedzi nie traktuje jako bariery – szkoda czasu na strach, płacz i wyrzuty sumienia.
