Ostatnie projekcje w ramach Nowe Horyzonty tournée 2023
W najbliższy weekend będzie w zasadzie ostatnia szansa na obejrzenie filmów w ramach wiosennej edycji Nowe Horyzonty tournée. Widzowie w Krakowie, Lublinie, Wrocławiu Gliwicach, Bytomiu i Koninie w dniach 21-24.04.2023 roku zobaczyć będą mogli filmy, które szczególnie przypadły do gustu widzom na ubiegłorocznej edycji Nowych Horyzontów. Przypomnijmy, że w programie znalazły się następujące filmy: „Kawałek nieba” w reż. Michaela Kocha (szwajcarski kandydat do Oscara; jest to rozgrywająca się w alpejskiej scenerii przewrotna opowieść o miłości), „Pacifiction” w reż. Alberta Serry (film określany jako znakomity „tropikalny thriller”) oraz „Pod ziemią” w reż. Michelangelo Frammartino (kontemplacyjne kino, które pozwala choć na moment uciec od problemów codzienności).
Lista kin, w których zobaczyć będzie można filmy w ramach Nowe Horyzonty tournée w dniach 21-24.04.2023:
- Kino Centrum Kultury w Bytomiu,
- Kino Oskard w Koninie,
- Kinokawiarnia Kika w Krakowie,
- Kino Bajka w Lublinie,
- Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu,
- Kino Amok w Gliwicach.
Należy również wspomnieć, że projekcje NH tournée przez cały bieżący tydzień odbywają się w Kinie Meduza w Opolu. Z kolei ostatnim gospodarzem NH tournée będzie (w dniach 28-30 kwietnia) warszawskie Kino Amondo.
Program seansów w ramach Nowe Horyzonty tournée oraz pełny repertuar kin festiwalowych dostępny na kino.coigdzie.pl.
Nowe Horyzonty tournée to swoista rozgrzewka przed 23. MFF Nowe Horyzonty. W ramach marcowo-kwietniowego tournée, w dwudziestu miastach, zaplanowano seanse filmów, które szczególnie spodobały się widzom na poprzedniej edycji Nowych Horyzontów.
„Kawałek nieba”, reż. Michael Koch. Najoryginalniejszy film ubiegłorocznego Berlinale (Wyróżnienie Specjalne), który wygląda niczym reklama Milki wyreżyserowana przez Brunona Dumonta. Pocztówkowa sceneria alpejskiej prowincji służy twórcom za kontrast dla trudów życia bohaterów zależnych od kaprysów natury i żartów przewrotnego losu. Wszystkie te niedogodności najmocniej odczuwa Anna – kelnerka, która postanawia związać się z nieco starszym od niej Markiem. Niegrzeszący urodą, popędliwy ponad miarę przybysz budzi nieufność lokalnej społeczności. Im więcej faktów świadczy na niekorzyść mężczyzny, tym bardziej gorliwie Anna wstawia się za partnerem, wiedząc, że przy okazji walczy również o prawo do życia po swojemu. Kawałek nieba to jednak nie tylko hołd dla kobiecej siły i wzruszająca opowieść o miłości. Prawdziwy talent reżysera Michaela Kocha polega na tym, że tak jak Ulrich Seidl czy Bruno Dumont potrafi sprawnie balansować na granicy tonu serio i ożywczej kpiny. Tym sposobem szwajcarski film zamienia się chwilami w kronikę prowincjonalnych absurdów, w której znalazło się miejsce dla kiczowatego fokloru, najntisowego popu, a nawet estetyki Bollywoodu.
„Pacifiction”, reż. Albert Serra. Ten film obezwładnia już od pierwszej sceny – długiego travellingu przedstawiającego rozgrzane do czerwoności niebo nad tahitańskim oceanem i portem pełnym kontenerowców. Ich przytłaczająca obecność jest jednym z łączników polinezyjskiej wyspy ze światem naszej cywilizacji. A może raczej czegoś, co z niej pozostało. Przewodnikiem po tym raju utraconym jest De Roller (Benoît Magimel), Wysoki Komisarz Republiki zarządzający archipelagiem w imieniu francuskich władz. Ubrany w nieskazitelnie biały garnitur, dużo mówi i stara się być skutecznym pośrednikiem między imperium a miejscową ludnością, wśród której zaczyna krążyć plotka o powrocie wciąż żywego w Polinezji koszmaru – wznowieniu prowadzonych przez Francję prób nuklearnych. Pacifiction to kino totalne i hipnotyzujące. Podobnie jak cała twórczość katalońskiego reżysera przesiąknięte jest ironią, gorzkim romantyzmem oraz atmosferą dekadencji. Historia pełna jest filmowych nawiązań (m.in. do Fassbindera i F. F. Coppoli) i ma formę egzystencjalno-politycznego, Chandlerowskiego z ducha kryminału.
„Pod ziemią”, reż. Michelangelo Frammartino. Nagroda Specjalna Jury na festiwalu w Wenecji. Po dekadzie milczenia włoski reżyser powraca do Kalabrii, by eksplorować tamtejsze systemy jaskiń, należące do najgłębszych na świecie. Ale choć przywołuje dawną wyprawę speleologiczną, to interesuje go inny wymiar podziemnych eskapad. Dziura w ziemi prowadząca do ukrytych labiryntów to rodzaj bramy Hadesu, wejście do królestwa zmarłych, wokół którego każdego dnia krąży stary, schorowany pasterz. Czas powoli skrapla się na ścianach jaskiń, a licząca miliardy lat egzystencja planety wydaje się wiecznością w porównaniu z kruchym istnieniem tego, co niepewnie drży i błyskawicznie mija na jej grubej skorupie: zwierząt, drzew, ludzi i ich historii. Reżyser wypełnił Pod ziemią głęboką duchową treścią, pięknem natury i poruszającym losem pasterza, zapisanym na jego twarzy. Docufiction Frammartina to mistrzowski przykład medytacyjnego, skupionego slow cinema. Nic dziwnego, że Xan Brooks z „The Guardian” nazwał go kinowym odpowiednikiem pustelnika na szczycie góry.
Międzynarodowy Festiwal Filmowy Nowe Horyzonty to jedno z największych wydarzeń filmowych w Polsce. Można w jego trakcie zobaczyć hity prosto z najbardziej prestiżowych festiwali filmowych (Cannes, Wenecja, Berlin), odważne kino debiutantów, dzieła mistrzów, a także retrospektywy zapomnianych lub mało znanych w Polsce klasyków. 23. edycja MFF Nowe Horyzonty odbędzie się w dniach 20-30.07.2023 roku we Wrocławiu. Ponadto do 6.08.2023 roku wybrane filmy będzie można zobaczyć również online.
Zespół kinowy Coigdzie.pl®