Bachiranun

inne
Bachiranun
Higashimori Aika

Opis filmu

Młody mężczyzna w słomkowym kapeluszu dzierży w dłoni koszyk z małym żółwiem morskim, spotyka na swojej drodze innego, z koszem wypełnionym owocami o fantazyjnych kolorach. Uczennica (w tej roli sama reżyserka) gnająca przez zakątki wyspy Yonaguni niczym wiatr, poznaje dwie inne dziewczyny: jedna z nich trzyma kość, druga żółty kwiat – ich dłonie zdobią symbole łączące się z lokalnymi rytuałami. W debiutanckim filmie, będącym fabularno-dokumentalnym mariażem, Higashimori Aika wraca w swoje rodzinne strony, by złożyć hołd mieszkańcom Yonaguni – najbardziej wysuniętego na zachód punktu Japonii leżącego nieco ponad sto kilometrów od wschodniego wybrzeża Tajwanu. Narracja wiedzie nas poprzez część fabularną, osnutą aurą oniryczności i poetyckiego wydźwięku zakorzenionych w dawnych wierzeniach i rytuałach wyspy, by płynnie przenieść widza w część obserwacyjną. Doświadczamy lokalnego śpiewu i muzyki, uczestniczymy w corocznym festiwalu plonów, podczas którego mieszkańcy wyspy modlą się i honorują boginię Miruku odpowiedzialną za płodność tamtejszej ziemi. Jednym z elementów codzienności stała się też modlitwa o deszcz. Film Higashimori jest zarówno portretem przemijania, w którym obrazy starego świata nikną wraz z najstarszymi mieszkańcami Yonaguni, jak i traktatem o pamięci, gdzie troska o to, co stanie się ze wspomnieniami jest niemal równie silna jak same wspomnienia. W końcu bachiranun w języku yonaguni oznacza „nigdy nie zapomnę”. Sławomir Wasiński
 
 
do góry ▲