Rosnący globalny kryzys niedoboru słodkiej wody coraz bardziej definiuje światową politykę i ludzką cywilizację.
W grudniu 2020 roku, po raz pierwszy w historii, na amerykańskiej giełdzie Wall Street, z obawy przed niedoborami, zaczęto handlować wodą jak towarem, takim jak złoto czy ropa. Woda w XXI wieku stała się nową ropą. Różnica polega na tym, że istnieją alternatywy dla ropy, ale nie możemy zastąpić wody.
W 2030 roku - za niecałe siedem lat - świat może doświadczyć 40-procentowego spadku w dostępności wody. Prawie 1.8 miliarda ludzi w 17 krajach zmierza w kierunku kryzysu wodnego. A w 2050 roku blisko połowa ludzi na świecie będzie cierpiała powodu niedoboru wody.
Po raz pierwszy w historii, natura nie jest w stanie dać nam, ludziom, tyle świeżej, czystej wody, ile potrzebujemy. Żyjemy ponad stan wobec zasobów naszego najcenniejszego surowca i coraz gorzej zarządzamy wodą. Kryzys wodny przestał być wizją przyszłości. Nie dotyczy też dalekich od nas „ubogich w wodę regionów w innych częściach globu”. Dzieje się już, na naszych oczach i staje się kluczowym wyzwaniem dla większości świata. Coraz bardziej odczuwamy go w Polsce. Zasoby wody w Polsce nie są duże i nasz kraj oficjalnie znalazł się w grupie państw cierpiących na deficyt wody. W przeliczeniu na 1 mieszkańca zasoby wody w Polsce są trzy razy niższe niż średnia EU. Polska może stać się jednym z krajów, w którym problemy z wodą pojawią się na dużą skalę.
Czy doceniamy powagę narastającego kryzysu wodnego i jesteśmy w stanie zmierzyć się z jego powstrzymaniem?
