Pasolini został znaleziony martwy 2 listopada 1975 roku na boisku piłkarskim przy bazie hydroplanów w Ostii, niedaleko Rzymu. Został pobity, a następnie przejechany przez samochód. Za kierownicą siedział 17-letni Pino Pelosi, który podczas procesu stwierdził, że działał w obronie koniecznej przed natarczywymi awansami o charakterze seksualnym ze strony wówczas 53-letniego Piera Paola. Morderca został skazany na dziewięć lat więzienia za umyślne spowodowanie śmierci. Pasolini zaś – jak mówiono – sam się w to wpakował. A jednak to wszystko było kłamstwem, intrygą. Pasolini wiedział, zaczynał rozumieć. Pisał o tym w swoich artykułach. W 1975 roku zabili go właśnie po to, by uciszyć największego intelektualistę tamtych czasów, którego głos miał dużą wagę dla opinii publicznej (niezależnie od przynależności politycznej), człowieka, który przejrzał zawiłe mechanizmy władzy, manewrujące włoską polityką lat 70. To czasy ołowiu i terroryzmu, wojny domowej, nadgorliwych służb specjalnych i włoskiej partii komunistycznej – najsilniejszej w całej Europie Zachodniej. Rewolucja mogła nastąpić. Ale nadciągała kontrrewolucja i trzeba było się pozbyć Pasoliniego. Za farsowymi procesami, fałszywymi dowodami i błędami w śledztwie, za szantażami i przemilczeniami kryły się zaś działania aparatu państwowego. Dziś, ponad 30 lat po wydarzeniach, możemy zrozumieć, co wiedział Pasolini.
David Grieco, przyjaciel i współpracownik Pasoliniego, próbuje ukazać prawdę na podstawie dowodów, zeznań i dokumentów skomplikowanej sprawy sądowej. Jego obraz nie jest zwyczajnym filmem fabularnym. Jest próbą rekonstrukcji faktów, które do tej pory nie zostały oficjalnie potwierdzone przez włoski wymiar sprawiedliwości. To sprawdzian uczciwości obywatelskiej i intelektualnej wobec tych, którzy chcą zrozumieć, tych, którzy walczą o prawdę i sprawiedliwość, tych, którzy mają odwagę zdemaskować władzę. To hołd dla Pasoliniego.
