Pewnego dnia reżyser filmu, Jan Dlachow, postanawia stawić czoła lękowi związanemu z własnym ciałem. Wyrusza w osobistą i odważną podróż do świata… nagości. „Za trzydzieści lat nikogo nie będzie dziwił widok kogoś nagiego na ulicy” – mówi mu pochodząca z San Francisco aktywistka-nudystka, która walczy przeciwko wprowadzeniu oficjalnego zakazu poruszania się nago po miejscach publicznych. Oprócz odwiedzin w Stanach, Dalchow bierze udział w spektaklu, w którym występuje jako nagi statysta i rozmawia z ludźmi, którzy zdecydowali się zrobić sobie zdjęcie nago w ramach międzynarodowego projektu fotograficznego. Poznaje także reżyserkę gejowskich filmów pornograficznych, żeby lepiej zrozumieć pożądanie, które rodzi się w większości z nas na widok nagiego ciała drugiego człowieka. W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie jak zaakceptować własną cielesność i upływ lat, reżyser odkrywa, jak bardzo ogranicza nas system oczekiwań społecznych oraz sprzedawany nam przez reklamy obraz idealnej sylwetki. Nagie ciała, które pojawiają się nieustannie w filmie, pozwalają docenić naszą różnorodność – to mała próbka tego, co by się stało, gdybyśmy rzeczywiście poruszali się po ulicach bez ubrań. Czy rozwiązałoby to problemy z samooceną, które dręczą coraz większą liczbę osób? I czy dzięki temu ograniczyłaby się liczba przypadków przemocy seksualnej?
