Film Mieczysława Waśkowskiego to jedno z najciekawszych dzieł filmowych z wykorzystaniem jazzu jako muzycznej ilustracji w historii polskiego kina, a tytułowa kompozycja Włodzimierza Nahornego to bodaj najbardziej rozpoznawalny polish standard w historii polskiej piosenki. Mimo że jako autora muzyki do filmu Jej portret wskazano Jana Ptaszyna Wróblewskiego, to jednak sam materiał muzyczno-dźwiękowy składający się na całość muzycznej ilustracji stworzony został przez W. Nahornego. Pytany o to J. Wróblewski tak odpowiadał z wrodzoną sobie swadą: Ja się do tego filmu nie przyznaję. Włodzio Nahorny jest autorem tej muzyki. Kiedy w trakcie realizacji filmu wyjeżdżał grać na statek, zwalił mi to na łeb w celu przygotowania i nagrania całości, a przecież z góry wiadomo było, jaka i czyja będzie ta muzyka. Piosenka do słów Jonasza Kofty pod tym samym tytułem stała się hitem, wykorzystanym w co najmniej ośmiu innych polskich filmach. Jednak film Waśkowskiego został niemal zapomniany.
