Punktem wyjścia tej pięknie opowiedzianej historii jest odnalezienie przez bohaterkę filmu – ciągle jeszcze piękną kobietę – karnetu z jej pierwszego balu. Zapisane w nim nazwiska jej ówczesnych wielbicieli skłaniają Christine do prześledzenia ich losów. Efekt jej dociekań jest gorzki: wszyscy w mniejszym lub większym stopniu przegrali swoje życie, podobnie jak bohaterka, która także nie zdołała wykorzystać swej życiowej szansy.
Film przeszedł do historii jako przykład kina zachwycającego nadzwyczajnymi rozwiązaniami formalnymi, znakomitą obsadą i specyficzną atmosferą, potęgowaną precyzyjnie kontrapunktowymi momentami kulminacji poszczególnych sekwencji, a przy tym nie wolny od melodramatycznego sentymentu i przesadnego mentorstwa. Jednak odnaleźć w nim można ślady prawdziwej wielkości, zwłaszcza w partiach początkowych i końcowych, w których sugestywność kreślonej wizji potęguje oniryczny nastrój tej melancholijnej opowieści o ludzkim losie naznaczonym tragizmem i pustką.
