Walka o przetrwanie na pustynnych bezdrożach Nowego Meksyku
Bobbie nie ma osobowości panny w opałach. Przeklina jak doświadczony tragarz portowy, a samochód prowadzi niczym kierowca rajdowy. To sprowadza na nią kłopoty. Przez bezdroża Ameryki – tej rzadko pokazywanej w mediach – jedzie do rodzinnego miasteczka. Gdzieś tam na zaplutym, zapomnianym przez Boga odcinku autostrady w Nowym Meksyku, spotyka na stacji benzynowej miejscowego szeryfa. Facet jest dziwny, ale nie na tyle, by Bobbie potraktowała go jako poważne zagrożenie. Błąd. To klasyczny psychopata, który trzęsie całą okolicą i postanawia zapolować na Bobbie. Pościg opuszczonymi drogami zmierza do krwawego finału, który – zgodnie z prawidłami kina grozy – przeżyją tylko najsilniejsi. Albo najbardziej zepsuci.
W czasie seansu „Krwawej odznaki” przypomni Wam się kultowy „Autostopowicz” z Rutgerem Hauerem jako morderczym pasażerem na gapę, pomyślicie też o „Radiowozie” z Kevinem Baconem w roli policjanta-degenerata. W filmie Lawrence’a Jacomelli słychać też echa „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną”, „Terminatora” i takich klasyków kina klasy B jak „Maniakalny glina” czy dylogia „Szalony glina”. Ale odszukiwanie błyskotliwych nawiązań to tylko część przyjemności z oglądania „Krwawej odznaki”. Frajdę daje przede wszystkim suspens i cicha eskalacja przemocy. Strach Bobbie udziela się widzom, na sali kinowej poczują się tak jak ona – w potrzasku. W tle Jacomelli subtelnie przemycił wątki feministyczne. Samotna kobieta, na drodze, zdana na łaskę mężczyzn. Czy aby na pewno? A może okaże się, że to oni są na jej łasce? „Krwawa odznaka” to mocne, oszczędne w formie kino, które gwarantuje wyrzut adrenaliny. Po tym seansie, jeśli kiedykolwiek zatrzyma Was na drodze policjant z radarem, poczujecie pierwotny lęk.
W obsadzie „Krwawej odznaki” zobaczymy m.in. znaną z serialu „Panna to mój znak” Britni Camacho, weterana filmów klasy B (m.in. „Nie z tej ziemi” Jima Wynorskiego), Arhura Robertsa oraz Johna Schwaba jako psychopatycznego gliniarza.
