Stereotyp czy nie, ale w Grecji nawet apokalipsa wydaje się biec spokojnie, ospale, żeby nie powiedzieć leniwie. Może gdyby Howard Philips Lovecraft miał okazję powygrzewać się pod tamtejszym słońcem, zajadając się oliwkami, jego stworom o tysiącu macek również nie śpieszyłoby się z tą całą dominacją nad światem. I choć amerykański klasyk powraca tutaj jedynie na poziomie naskórkowym, jako że tajemnicze monstra atakujące greckie wybrzeże wyglądają jako żywo wyjęte ze stronic jego opowiadań, jest to intrygujący punkt wyjścia do zestawienia nihilistycznego pomruku z afirmującym życie okrzykiem bojowym. Bo broniąca portowego miasteczka przed tajemniczymi stworami ekipa złożona z miejscowych i przyjezdnych, pośród których jest i lokalny kulturysta, i poszukujący ojca marynarz, jest jakby żywcem wyjęta po trosze z Kaurismakiego, a po trosze z Andersona. Całość nosi zresztą charakterystyczny dla tych twórców retro sznyt, który jak ulał pasuje do podobnie wydziwaczonych — zarówno na płaszczyźnie narracyjnej, jak i wizualnej — opowieści. Bo, jakżeby inaczej, zanim dojdzie do jakiejkolwiek inwazji, zostaniemy oprowadzeni po wakacyjnym landszafcie, przy akompaniamencie buzuki.
100%