Jedyny film Ingmara Bergmana, w którym zagrała Mai Zetterling, a zarazem tytuł przełomowy w jej karierze.
Opowieść o służącej, wrażliwej dziewczynie zakochanej w swoim pracodawcy – niewidomym pianiście – podbiła serca publiczności festiwalu w Wenecji urzeczonej występem młodej aktorki. To właśnie ta rola otworzyła jej drzwi do międzynarodowej kariery i gwiazdorskiego kontraktu w Wielkiej Brytanii. „W Mai Zetterling dostrzegł Bergman ciepłą skórę i gorącą krew, ale poprzez ciało widzi także istotę, świetlistą duszę zakochanej kobiety” – podsumował krytyk Time’a. A mimo to już wkrótce Zetterling porzuci aktorstwo, by zająć się reżyserią. „Zbyt wiele ograniczeń, zbyt mało tworzenia” – napisze w swojej autobiografii o powodach zmiany zawodu. I właściwie dopiero od tej pory dużo więcej będzie ją łączyć z Bergmanem: podobny język wizualny, tematy, styl pracy z aktorami i ekipą (oboje mieli swoich stałych współpracowników, chętnie pracowali z tymi samymi gwiazdami, np. Bibi Andersson). Niektórzy krytycy są zdania, że Mai Zetterling bardzo świadomie podjęła grę z Bergmanem, tyle że jego wizji świata przeciwstawiła kobiecą perspektywę.
