Tytułowy fleabag (dosłownie: ‘wór pcheł’, potocznie: ‘wszarz’, ‘niechluj’, ‘brudas’) to w języku angielskim potoczne określenie osoby nieprzyjemnej, antypatycznej. To również imię głównej bohaterki sztuki, kobiety, która w sytuacjach damsko-męskich nie bierze jeńców i często, ku zgrozie otoczenia, zachowuje się jak typowy samiec alfa, nie dbając o uczucia innych. Choć problemy Fleabag mogą wydawać się wyolbrzymione, a jej samej bliżej do rozkapryszonego dziecka, mającego obsesję na punkcie własnego wizerunku, to coś w celnie zarysowanej charakterystyce współczesnej trzydziestolatki sprawia, że mimowolnie nawiązujemy z nią nić porozumienia. Nie bez znaczenia jest tu też niezwykły kontakt z widownią i umiejętne burzenie tzw. „czwartej ściany” przez Waller-Bridge. Kibicujemy jej bohaterce w codziennych wyzwaniach, wspieramy w trudnych rodzinnych i towarzyskich relacjach, trzymamy kciuki za kawiarnię prowadzoną przez świnkę morską. Razem z Fleabag staramy się „jakoś” żyć, popełniając jeden błąd za drugim.
