Osią akcji tego kameralnego dramatu jest rozmowa doświadczonego reżysera teatralnego Henrika Voglera – wystawiającego właśnie „Grę snów” Strindberga – z Anną, aktorką odgrywającą główną rolę w spektaklu. Anna opowiada między innymi o swojej matce Rakel, artystce, z którą przed laty Vogler miał romans.
„Po próbie” bywa niekiedy uznawane za ostatni ważny film Bergmana. Zrealizowany dla telewizji dramat miał ostatecznie również dystrybucję kinową i został bardzo pozytywnie przyjęty przez krytyków. Jednym z entuzjastów dzieła był słynny krytyk Roger Ebert, który pisał: „[obraz Bergmana] wydaje się równie prosty i bezpośredni jak zapis prawdziwych rozmów na taśmie magnetofonowej, ale zobaczcie, jaki gąszcz interpretacji wywołał u krytyków. Po obejrzeniu wydawało mi się, że całkowicie zrozumiałem film. Teraz nie jestem tego taki pewien. Jak wiele innych filmów Bergmana, zwłaszcza pozostałych «filmów kameralnych» (...), składa się on z surowych powierzchni skrywających bezdenną głębię”. Na uwagę zwracają świetne, ascetyczne zdjęcia Svena Nykvista.
