Późne lato. Do wybrzeża zbliża się tajfun. Ting codziennie spogląda w stronę Hongkongu ze swojego okna w chińskim Guangzhou. Za moment wychodzi za mąż, ale wciąż tli się w niej niepokój związany z rodzinną tajemnicą – ojciec zniknął bez słowa 20 lat temu. Na prośbę matki dziewczyna wyrusza do Hongkongu, by poukładać porozrzucane kawałki przeszłości. Podróż ożywi dalekie zakamarki jej pamięci, w tym wspomnienie o pewnym nagraniu na płycie CD i ukochanym, od którego je dostała. „Pożyczony czas” jest jednym z najważniejszych filmów z nurtu slow cinema ostatnich lat, o którym nigdy nie słyszeliście, bo europejskie festiwale nie były nim zainteresowane. Choy Ji pod mentorskim okiem Stanleya Kwana tworzy portret Hongkongu, początkowo widzianego z oddali, poznawanego za pośrednictwem opowieści z przeszłości. Stopniowo zbliża się do miasta i jego mieszkańców, by zanurzyć się w sennej, melancholijnej atmosferze metropolii rozkochan ej w historiach o złamanych sercach.
