Reżyserka Narges Shahid Kalhor nie chce już, aby nazywano ją „Shahid” (arab. męczennicą) i zatrudnia aktorkę, aby zagrała ją samą rozpoczynającą proces zmiany nazwiska. Nagle pojawia się jej dziwaczny pradziadek. Człowiek, który sto lat temu został uznany w Iranie za męczennika po swojej bohaterskiej śmierci i w ten sposób przekazał swoim potomkom honorowe „Shahid”. Próbuje uniemożliwić swojej prawnuczce realizację planu. Warstwy czasowe zlewają się ze sobą, a pomiędzy reżyserką a jej aktorką dochodzi do nerwowej kłótni. Podczas gdy format filmu płynnie meandruje pomiędzy rzeczywistością, fikcją, teatrem i musicalem, plany wszystkich spełzają na niczym: reżyserka „wykłada się" na przeszkodach biurokracji, aktorka na żądaniach reżyserki, pradziadek na upartej woli potomkini i wreszcie sam film na własnych założeniach. „Shahid” to osobisty film o balansie pomiędzy rozliczeniem się z przeszłością, teraźniejszością i samą sobą, jednocześnie z dystansem i humorem kwestionujący wszelkie radykalne ideologie.
