Adaptacja książki Bohumila Hrabala „Anons o sprzedaży domu, w którym już nie chcę mieszkać”, została zrealizowana w niepowtarzalnym dla reżysera stylu – rzewności przeplatającej się z humorem, zjadliwą ironią i dużą dawką optymizmu. Reżyser powraca do lat 50. ubiegłego wieku, by opowiedzieć o czasach, gdy przedstawiciele tak zwanej „drobnej burżuazji” – intelektualiści, właściciele małych sklepików – w ramach zastosowanej w systemie socjalistycznym „reedukacji”, zostali przymuszeni do pracy na złomowisku w odlewni stali w Kladnie. W jednej brygadzie pracują między innymi profesor literatury, saksofonista, prokurator, fryzjer i kucharz. Codziennie spotykają się z grupą więźniarek, skazanych za próbę nielegalnego opuszczenia kraju, dla których Kladno jest rodzajem obozu karnego. Przeplatające się losy głównych bohaterów składają się na portret zbiorowy społeczeństwa, które nie daje się łatwo złamać i w którym króluje nadzieja, dobro i człowieczeństwo. Film od razu po realizacji znalazł się na półce i miał swoją premierę dopiero po 20 latach, w 1990 roku. Przyjęty entuzjastycznie przez widzów, tym samym roku został nagrodzony Złotym Niedźwiedziem i nagrodą FIPRESCI na festiwalu w Berlinie.
