Taka miła para. On (Lee Sun-kyun), przystojny aktor, pełen humoru i wdzięku. Ona (Jung Yu-mi), filigranowa piękność z ciążowym brzuchem. A do tego jeszcze spada im z głowy kłopot: gderliwego staruszka piętro niżej zastępują nowi lokatorzy. Przecież jego zniknięcie nie może mieć nic wspólnego z dziwnymi zachowaniami, jakie młody małżonek zaczyna przejawiać podczas snu. To nic, że nie tylko lunatykuje, ale także nieświadomie zaczyna dawać upust dzikim instynktom. Przecież wszelkie podobieństwo do „Dziecka Rosemary” jest na pewno całkowicie przypadkowe. Błyskotliwy debiut Jasona Yu jest zarówno zabawny, jak i przerażający. Reżyser bawi się klasycznymi schematami, na przykład konwencją body horroru, ale co chwilę robi uniki. Przecież to nie kino grozy, to po prostu gęsty psychologiczny dramat o końcu małżeńskiej idylli. Status rzeczywistości przedstawionej na ekranie staje się coraz bardziej wątpliwy, a paranoidalna pętla, w którą wpadają bohaterowie, porywa i widza. Sceneria ograniczona niemal wyłącznie do dwóch pokojów z aneksem kuchennym sprawia, że zaczyna brakować tlenu, a ucho wyłapuje najlżejsze skrzypnięcie podłogi i skowyt pieska bohaterów. Dopiero kiedy w mieszkaniu pojawia się szamanka-egzorcystka lub inny comic relief, znowu zaczyna oddychać się pełną piersią. W końcu strach, że nasi bliscy z dnia na dzień staną się kimś obcym, jest stary jak ludzkość. I nieważne, czy za zagrożenie odpowiada inwazja porywaczy ciał, zmiana w wampira czy po prostu zaburzenia snu.
