Wendy opuszcza Nowy Jork, by znaleźć się w Tokio. Marzy o muzycznej karierze w Japonii, ale spełnienie snu „big in Japan” nie będzie łatwe. Dziewczyna nie zna języka, różnice kulturowe stawiają wokół niej wysoki mur, a rozświetlone neonami Tokio atakuje przeciwnościami losu. Na szczęście trwa właśnie zakochana w Zachodzie „era bubble" – okres, gdy w Tokio wszystko jest możliwe, nawet „Tokyo Pop”. Gdyby nie Fran Kuzui i jej tokijski pop, Sofia Coppola prawdopodobnie nie zrealizowałaby „Między słowami” – oba filmy łączy perspektywa outsidera, zagubionej w japońskiej współczesności bohaterki, penetrującej wielkomiejski labirynt. Osadzony w latach 80. „Tokyo Pop” pokazuje specyficzny moment w historii miejskiej architektury – obok stali i betonu w przestrzeni miasta pojawiają się reklamowe neony, a cała paleta świateł sprawia, że Tokio przekształca się w płynny byt, mniej konkretny i rozmarzony. Ta
kie jest właśnie Tokio w obiektywie Fran Kuzui – rozświetlone neonami, pełne spontaniczności, marzycielskiej energii, ale i sprzeczności. Łatwo się w nim zgubić, ale jeszcze piękniej odnaleźć. Łukasz Mańkowski
