W ostatniej odsłonie „trylogii prostytutek” Fruit Chan coraz bardziej oddala się w stronę baśniowej narracji, pełnej działających na wyobraźnię metafor wizualnych, jak i gorzkiej satyry hongkońskiej rzeczywistości. Mui żyje razem ze starszym mężczyzną, zwanym Drugim Bratem, na tance zacumowanej przy wybrzeżu Pachnącego Portu. Głównym źródłem utrzymania pary jest prostytucja głównej bohaterki, której oddaje się ona bardziej z powodów niezaspokojonej żądzy i nieodpartej biologicznej potrzeby, niż z przyczyn ekonomicznych. Mui zwraca szczególną uwagę jednego ze swoich klientów — nieśmiałego nieudacznika o przezwisku Cztery Oczy. Przekupuje on Drugiego Brata, by poślubić główną bohaterkę. Życie na lądzie w ciasnym mieszkaniu socjalnym sprawia, że staje się ona nieszczęśliwa. Mui okazuje się bowiem prawdziwie wyjątkową kobietą, a jej tajemnicze pochodzenie popchnie ją i jej trzech partnerów do poszukiwań najbardziej zawiłych sposobów seksualnego zaspokojenia. Wystarczy powiedzieć, że Mui potrafi zrobić z papają więcej, niż bohater grany przez Lee Kang-shenga w „Kapryśnej chmurze” (reż. Tsai Ming-liang) z arbuzem. W „Trzech mężach” Fruit Chan ponownie ukazuje mniej znane oblicze Hongkongu. Zamiast drapaczy chmur i ulic pełnych neonów, tłem akcji filmu są złomowiska na nabrzeżu, okoliczne osiedla rybackie i liczne zatoki, po których leniwie pływa tanka głównych bohaterów. Fruit Chan nawiązuje do najstarszych hongkońskich legend o mieszkańcach wyspy Lantau, kreśląc baśniową opowieść o skrajnym kapitalizmie i konsumeryzmie, który wniknął głęboko w tkankę ciała Hongkończyków i staje się jednym z powodów powolnego upadku miasta. Styl wizualny idealnie współgra z fabułą kreśląc skrajnie naturalistyczny i organiczny obraz świata, który na długo zapada w pamięć. W perspektywie Fruita Chana pachnący port nieodwracalnie zaczyna cuchnąć rozkładem, a sam Hongkong powoli staje się wyludnionym miastem rozczarowań.
