Film Coralie Fargeat to obraz śmiały pod każdym względem! Przede wszystkim to bardzo śmiały debiut. Autorka stworzyła w nim świat na swoich zasadach, z dopracowaną wizją od początku do końca i dopieszczoną stronę wizualną. Urody niektórych kadrów pozazdrościć mógłby jej Nicolas Winding Refn. Już sekwencja początkowa budzi spory podziw i jasno pokazuje, iż Fargeat to twórczyni bardzo pewna siebie, ale w przeciwieństwie do niepokornego Duńczyka, nie popada aż w tak nadmierne samouwielbienie. Każdy kadr jest przemyślany i dopracowany, przez co strona wizualna (idealnie zilustrowana pulsującymi elektro dźwiękami Robina Couderta) to jeden z mocniejszych atutów tego filmu.
Śmiały jest także pod względem swojej bohaterki. Na początku filmu Jen pełni rolę czysto przedmiotową. Śliczna kochanka bogatego Francuza, jawi się jako typowe zdobyczne trofeum i potwierdzenie jego statusu. Nawet sposób jej filmowania jest mocno „męski” (najazdów kamery na jej pośladki jest bez liku). Atrakcyjna fizyczność i swobodna seksualność to jej największe atuty, ale także i przekleństwo doprowadzające do momentu katalizującego całą historie. Co ciekawe, sama scena gwałtu nie interesuje reżyserki, wszystko rozgrywa się za zamkniętymi drzwiami. Jej uwaga skupia się na zachowaniu mężczyzn i ich postawie w trakcie i po fakcie.
