Film, który domyka filmografię Mai Zetterling, nawiązuje do jej początków: debiutanckie „Zakochane pary" były adaptacją powieści Agnes von Krusenstjerny, „Amorosa" zaś jest ekranową biografią pisarki. Krusenstjerna to zarówno wielka, jak i niewygodna postać literatury szwedzkiej – zbuntowana arystokratka z długą historią pobytów w szpitalach psychiatrycznych, a przede wszystkim autorka książek o kobietach, ich relacjach, życiu seksualnym, pragnieniach i walce z narzucanymi im ograniczeniami. Zetterling opowiada o niej, misternie łącząc deliryczną aurę z realizmem, a portret wewnętrzny z precyzyjnie naszkicowanym tłem społecznym.
„Amorosa" przygląda się relacji pisarki z Davidem Sprenglem, tłumaczem, kolekcjonerem erotycznych doświadczeń i prawdopodobnie współautorem fragmentów książek Krusenstjerny. W jej rzucających wyzwanie normom moralnym dziełach przeglądało się dwudziestolecie międzywojenne z jego burzliwymi debatami dotyczącymi płci, sztuki czy cenzury. Te same kwestie żywe są również w kinie Mai Zetterling, obie też wybrały los outsiderek.
