„Anerca” w języku Inuitów oznacza jednocześnie duszę, oddech i tworzenie poezji. Anerca… to z jednej strony surowy dokument, a z drugiej – poetycki film etnograficzny poświęcony rdzennym mieszkańcom koła podbiegunowego. Reżyser Markku Lehmuskallio wraz z synem Johannesem, portretując te społeczności, przekracza granice Finlandii, Szwecji, Grenlandii, Kanady, Alaski i Rosji. Z opowieści i pieśni, z zapisu rytuałów (i ich rekonstrukcji), z codziennych scen i inscenizowanych działań tworzy narrację o wielowątkowej, choć spójnej kulturze i brutalnym kole historii. Choć twórcy rysują ten portret bardzo przemyślaną kreską, naznaczając go autorskim stemplem, niezwykła siła i żywotność opisywanych światów całkowicie dominują obraz. Równie istotną, jeśli nie istotniejszą rolę odgrywa tu dźwięk – poskładany z szeptów, rytualnych okrzyków, słów i rozmaitych tropów muzycznych. Dzięki tym zabiegom Anerca… oferuje nie klasyczny etnograficzny opis, ale raczej wejście w wewnętrzny świat społeczności.
[Karolina Kosińska]
