„Aniki-Bóbó” zapoczątkowuje to, co później dla Oliveiry stanie się bardzo charakterystyczne – pracę na tekstach literackich. W tym przypadku pomysłem było zaadaptowanie opowiadania na potrzeby kina. Dopiero później Oliveira postanowi adaptować kino do literatury, tworząc filmy sztuczne, dziwne, oryginalne. „Aniki-Bóbó” to film „filmowy”, jeszcze nie „literacki”, ale i tak idący pod prąd głównego nurtu kina portugalskiego, które wówczas tworzono. To wstęp do kina inspirowanego włoskim neorealizmem.
88%
