W swoim drugim filmie Asif Rustamov do typowego dla swej twórczości dramatu dokłada elementy thrillera i czarnej komedii. Główny bohater (Elshen Esgerov) jest sfrustrowanym, niespełnionym artystą, który pracuje jako rytownik nagrobków, a prywatnie wikła się w romans z atrakcyjną przewodniczką muzealną (Natavan Abbasli), zamężną z wiecznie nieobecnym biznesmenem. Ta rutyna zostaje zachwiana wraz z niespodziewanym pojawieniem się ojca protagonisty (Gurban Ismailov), odsiadującym dotąd wyrok za zamordowanie swojej żony. Intrygujące dzieło, w którym każdy z trojga bohaterów ma coś do ukrycia, wyróżnia się znakomitym aktorstwem. Rewelacyjny jest przede wszystkim Ismailov, który na festiwalu Black Nights w Tallinie otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora za „potężną i pełną niuansów kreację cynicznego i manipulatorskiego ojca”. Ale trudno też sobie wyobrazić innych aktorów w rolach zakazanych kochanków, mimo że Esgerov o niepospolitej fizjonomii oraz zjawiskowa Abbasli trafili na plan niecały miesiąc przed rozpoczęciem zdjęć. Wszystko dlatego, że oryginalna obsada wycofała się w ostatniej chwili, prawdopodobnie z powodu scen erotycznych. Te rzeczywiście są niespotykanie śmiałe jak na muzułmańskie w duchu kino z Azerbejdżanu, tradycyjnie stroniące od nagości. Jednak to tylko czyni „Aż po grób” jeszcze bardziej fascynującym.
[Autor opisu: Piotr Dobry]
Asif Rustamov – jeden z najważniejszych azerbejdżańskich twórców młodego pokolenia, wyspecjalizowany w dramatach psychologicznych. Zasłynął jako scenarzysta Ilgara Najafa („Granatowy sad”, „Czerwony ogród”, „Sughra i jej synowie”). Za kamerą debiutował dziełem „W dół rzeki”; „Mrmr soyuğu”. Nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Eurasia” w Ałmatach, to jego drugi projekt reżyserski. W jego filmach jak echo powraca topos ojca.
