„Bosco” to opowieść zawieszona między wyobraźnią a pamięcią, między brzegami Oceanu Atlantyckiego. To bajka o czasie i próba odnalezienia obrazu miejsca, które istnieje poza mapami i poza rzeczywistością. Urugwajska reżyserka Alicia Cano Menoni wyrusza do Włoch, by szukać swoich korzeni. Punktem wyjścia są wspomnienia jej dziadka, który choć nigdy nie widział rodzinnej wioski — toskańskiej Bosco di Rossano, położonej na pograniczu Ligurii – potrafił opisać ją w najdrobniejszych szczegółach, czerpiąc z historii i opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
Mieszkańcy Bosco (dziś łącznie 13 osób) od dziesiątek lat wędrują po ścieżkach między kasztanowcami, doglądają owiec, prowadzą rozmowy ze zmarłymi. Żyją jakby poza czasem — w stanie, który sam w sobie staje się cichym oporem wobec „natury” nieustannie odzyskującej należne jej miejsce.
„Po drugiej stronie oceanu — mówi reżyserka — mój dziadek, dziś mający 102 lata, każdego ranka w myślach przemierza ziemię, której nigdy fizycznie nie dotknął, a którą zna lepiej niż własny dom. Wszystko dzięki opowieściom przodków, które ukształtowały w jego wyobraźni krajobraz jak z baśni. To właśnie ten świat towarzyszył mojemu dzieciństwu w niedzielne poranki”.
