Potężny budżet, niezwykłe wyzwanie projektowe, wycieńczający deadline, dwóch zwalczających się tytanów francuskiej polityki i architekt, który nigdy niczego nie wybudował. Co może pójść nie tak? Jest potencjał, że wszystko
W 1982 roku prezydent Francji François Mitterrand ogłosił międzynarodowy konkurs na projekt nowoczesnej Opery Bastylii, która miała powstać w miejscu słynnego więzienia. Jury wybrało projekt, sądząc, że należy on do Richarda Meiera. Tymczasem zwycięzcą został zupełnie nieznany kanadyjski architekt Carlos Ott. Film wprowadza nas za kulisy tej komicznej historii największej pomyłki tożsamości w nowożytnej historii architektury.
Budując Bastylię przypomina o silnym związku architektury z władzą. Jeszcze przed wbiciem pierwszej łopaty w ziemię, budynek opery staje się narzędziem uprawiania polityki historycznej zarówno dla Mitterranda, jak i jego rywala, Jacques'a Chiraca. Wraz z pnącą się ku niebu, postmodernistyczną Bastylią, rosną napięcia społeczne nie tylko między politykami, ale i na ulicach Paryża. Świątynia sztuki, która miała być „operą ludu”, wzbudza więcej kontrowersji niż entuzjazmu, a jej futurystyczna forma zdaje się mówić więcej o ambicjach politycznych niż o potrzebach kulturalnych społeczeństwa.
Czy jej wielkie otwarcie w rocznicę Rewolucji Francuskiej oznaczać będzie demokratyzację kultury, o której marzył Mitterrand, czy pozostanie arystokratyczną fantazją, realizowaną kosztem mieszkańców robotniczej dzielnicy?
