Halucynacje, magia, erotyczne sny i archiwalne migawki z pionierskiej kolonii naturystów w Brazylii mieszają się ze sobą w onirycznej adaptacji romansu Odyseusza i nimfy Kalipso. Opisana przez Homera wyspa znajduje swój odpowiednik na położonej u wybrzeży Rio Ilha do Sol. Wyspa Słońca – z formacjami skalnymi przypominającymi starożytne ruiny – w latach 50. i 60. była siedzibą Luz del Fuego, tancerki, striptiserki, zaklinaczki węży i naturystki. Widzowie chcący obejrzeć jej performance z żywymi pytonami musieli przed występem się rozebrać. Tak powstała pierwsza strefa nietekstylna w Ameryce Łacińskiej. Kombinacja nagości, odurzenia, transowych tańców i węży – to tylko krok od kultu szatana. Del Fuego uznana została za czarownicę i brutalnie zamordowana w 1967 roku. W filmie użyto autentycznych nagrań z Wyspy Słońca z lat 50. i zestawiono je z ujęciami inspirowanymi Wyspą umarłych Arnolda Böcklina. Reżyser Rodrigo Lima jest stałym współpracownikiem Júlia Bressane’a – mistrza brazylijskiej awangardy. Przesycona erotycznym napięciem i duszną atmosferą Calypso jest zarówno dialogiem z mistrzem, jak i deklaracją odejścia od realistycznego idiomu, dominującego we współczesnym brazylijskim kinie.
