Partia szachów, którą zgorzkniały średniowieczny rycerz Antonius Block rozgrywa ze Śmiercią, odsuwając w czasie kres swojej ziemskiej wędrówki, daje mu szansę nadania sensu swemu życiu. Okazję po temu stwarza spotkanie z rodziną wędrownych kuglarzy. Moralitet w konwencji filmu drogi (przyznał to sam Bergman!), wpisujący ponadczasowe motywy egzystencjalne: miłości, samotności i śmierci, w dwie przeciwstawne, harmonijnie zespolone na ekranie wizje średniowiecza – mroczną i krotochwilną. Z jednej strony wojny krzyżowe, płonące stosy, czy zbierająca śmiertelne żniwo zaraza. Z drugiej – kuglarze i wesoły giermek Antoniusa, Jons. Tę dwoistość oddają zdjęcia Fischera – kontrastowe, ekspresjonistyczne i świetliste, „idylliczne”. Fischer mistrzowsko włada oświetleniem, a włączając do akcji naturę, nawiązuje do tradycji „szkoły skandynawskiej” w kinie niemym. Siódma pieczęć, uhonorowana (ex aequo z Kanałem Andrzeja Wajdy) na MFF w Cannes, 1957 Nagrodą Specjalną Jury, zwaną wtedy „Srebrną Palmą”, przypieczętowała wysoką renomę Bergmana, o której świadczyły już Wakacje z Moniką i Wieczór kuglarzy.
