Monika ma siedemnaście lat i jest ekspedientką. O dwa lata starszy od niej Harry pracuje jako pakowacz. Zakochani w sobie, zbuntowani przeciw szarej codzienności, spędzają wspólnie beztroskie wakacje na wyspie nad wielką wodą. Po powrocie nic już nie będzie takie, jak przedtem – dorosłość, w którą weszli w tak młodym wieku, upomni się o swoje prawa. Pierwsze naprawdę dojrzałe dzieło Bergmana i zarazem nieczęsty w jego twórczości przykład adaptacji dzieła literackiego – w tym przypadku powieści Pera Andersa Fogelstroema. Film, nakręcony głównie w plenerze przez nieliczną ekipę, naraził się swym erotyzmem (emanującym ze świetnej kreacji Harriet Andersson w roli Moniki) szwedzkiej cenzurze, która dokonała w nim cięć. Mimo to zachwycił potem twórców francuskiej Nowej Fali. Powszechny zachwyt wzbudziły czarno-białe zdjęcia Gunnara Fischera. Pisano m.in., że w żadnym z wcześniejszych filmów szwedzkiego reżysera warstwa wizualna nie była tak idealnie zestrojona z psychicznymi nastrojami głównych bohaterów.
