Podczas kolonii dla nastoletnich graczy sytuacja wymyka się spod kontroli. Uczestnicy wpadają w trans i nie mogą przestać grać. Bezsilni wychowawcy odcinają im internet, co powoduje grupową histerię. Część nastolatków ucieka z obozu i odnajduje się dopiero po 20 dniach. Psychologowie uważają, że spowodowany odcięciem od gier stres jest przyczyną ich dziwnego zachowania. Aby dotrzeć do wspomnień i emocji, których chłopcy nie są w stanie wyrazić słowami, wychowawcy kierują ich na warsztat terapii tańcem. W Ćmach można zauważyć uwspółcześnioną wersję Władcy much. Jest to opowieść o dominacji, męskości i toksycznych wzorcach, które nie pozwalają chłopcom, a później mężczyznom, na okazywanie sobie uczuć i bliskości. Strach przed konfrontacją ze sobą i ujawnieniem własnych słabości leżą u podstaw ich ucieczkowych zachowań: czy to w świat gier, religii, czy po prostu w nieznane. Piotr Stasik pokazuje ten stan umysłu nie wprost. Fabuła jest tylko ramą do eksploracji chłopięcej świadomości i podświadomości poprzez choreografię, taniec i proces grupowy. Poetycki, wizualny moralitet o pułapkach współczesnej cywilizacji z muzyką Pawła Mykietyna.
[Ewa Szabłowska]
