Pasung to rozpowszechniona w Indonezji praktyka izolowania, zakuwania w łańcuchy i zamykania w przydomowych klatkach osób chorych psychicznie. Choć żyjąc nadal tak blisko swoich rodzin, chorzy pozostają tu w całkowitym odosobnieniu i zaniedbaniu – fizycznym i psychicznym, często popadając w głęboki stupor. Są krępowani i zamykani w mikroskopijnych przestrzeniach, zupełnie jak dżin w butelce, bo też u źródeł pasung leżą przekonania o mieszkających w nich złośliwych dżinach. Dokumentując tę praktykę, Erminia Colucci – doktor z uniwersytetu w Melbourne – nie cofa się przed rejestrowaniem drastycznych obrazów, ale nie na nich skupia swoją uwagę. W centrum filmu pozostaje tytułowy człowiek, który zrywa łańcuchy. Jego empatia jest zrozumiała – sam cierpiał na zaburzenia psychiczne. Wie też, jak wiele dla chorych mogą zdziałać leki i atmosfera akceptacji. To właśnie uświadamia ich rodzinom. Dociera do najodleglejszych wiosek przez bezdroża nieprzyjaznej dżungli, wspierany przez kolegów z pozarządowej organizacji, którzy – podobnie jak on – sami mają za sobą doświadczenie choroby. Ma sojusznika w indonezyjskim rządzie, który uruchomił specjalny program, by zastąpić pasung leczeniem. Najtrudniej jest przekonać rodziny, że ich chorzy nie są niebezpieczni, przezwyciężyć ich zakorzeniony w tradycji lęk, przekonać je do regularnego podawania leków. Po tylu nieraz latach - do ponownego spojrzenia na chorego jak na bliskiego człowieka. (mn)
