Inta – niezrównoważona emocjonalnie stara wiedźma, zamieszkująca cementową chatkę na mokradłach w okolicy Rygi, nie jest dobrym materiałem ani na bohaterkę filmu, ani na przyjaciółkę. Dlatego właśnie przyciąga uwagę reżysera, który w jej charakterze wyczuwa demoniczne dopełnienie własnej osobowości. Przez nieomal rok zmaga się z tą specjalistką od nagłych wahań nastroju, potoczystego przeklinania, obrażania się, nieuzasadnionej podejrzliwości i interesowności (w mig rozpoznajemy tu fenomen homo sovieticus). Wykonuje dla samotnej kobiety najprostsze domowe prace, próbuje bezinteresownie jej pomagać, posłusznie znosi wybuchy złości i obelgi, ale przede wszystkim – uporczywie ją filmuje, czasem nawet kładąc kamerę w jej zgrabiałe dłonie. Surowy, oszczędnie nakręcony film nie tylko portretuje złożoną osobowość Inty, ale opowiada o trudnej próbie nawiązania przyjaźni między reżyserem a filmowanym bohaterem. W rezultacie daje to niezwykle silne wrażenie rzeczywistości chwytanej na gorąco i bardzo intymnej wypowiedzi o istocie kontaktów międzyludzkich. Jednocześnie ten obraz jest także artystyczną wypowiedzią na temat etyki filmu dokumentalnego i dyskretną polemiką z dokumentalnym voyeryzmem. Dlatego, gdy w którymś momencie bohaterka zwraca się do łotewskiego reżysera pytając, po co on robi ten film, on odpowiada jej na różne sposoby: „to film o naszej relacji, o wybaczaniu” – wybaczaniu, trzeba dodać, obopólnym. R.G. A filmmaker intrudes upon the reclusive Inta, a woman who lives in an isolated marsh at the edge of a forest. When he is vehemently thrown out on his ear, it appears that this attempt at communication will be the end of the matter. But instead the two forms a relationship of sorts and the film evolves into a darkly comic meta-commentary on the ambiguities of the interior life of a person, and on documentary filmmaking itself. Odbiór rezerwcaji najpóźniej 60 min przed rozpoczęciem seansu.
