Przepiękny wizualnie i zanurzony w tradycji portret społeczności Berberów, nazywających siebie Amazigh, czyli wolnymi ludźmi, mieszkających w wysokich górach Atlas w Maroko. Ponad tysiącletnia historia marokańskich Amazigh przetrwała tu głównie w formie ustnej i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie dzięki gawędziarzom i bardom w języku Tamasigh. Film w audiowizualnej formie ukazuje bogactwo berberyjskiej kultury w zakresie treści, formy i symboliki. Portretuje z perspektywy czterech pór roku pewną niewielką wieś u podnóża gór Atlas i mieszkającą tam społeczność, która od kilkuset lat pozostaje taka sama pomimo szybko następujących społeczno-politycznych przemian w Maroko. Zimy są tu tak mroźne, że ludziom niemal trudno je przetrwać, a dzieci przestają chodzić do szkół. Piękno powraca wraz z wiosną, jak twierdzi główna bohaterka filmu – szesnastoletnia mieszkanka wsi o imieniu Khadija. Jej starsza siostra Fatima wychodzi za mąż pod koniec lata, a ostatnie chwile, jakie spędzają razem w domu i na łonie natury przepełnia melancholia i poczucie czasu, który bezpowrotnie przemija.
