Wyprodukowana przez Ulricha Seidla adaptacja książki Elfriede Jelinek przekłada wymagającą prozę noblistki na język kina. Dzieci umarłych to triumf wyobraźni i dowód na to, że sztuka filmowa wciąż posiada potężne szamańskie moce. Osadzona w bukolicznych pejzażach Styrii opowieść koncentruje się na wydarzeniach w górskim zajeździe Alpenrose, gdzie zachwyceni turyści popijają sznycle piwem. Na górskiej drodze pewnego dnia dochodzi jednak do wypadku, za sprawą którego w idyllę niespodziewanie wdziera się śmierć, zamieniając bergfilme w szalone kino grozy. Copper i Liska wykorzystują „duchologiczny” potencjał taśmy Super 8 i kina niemego, by egzorcyzmować niechlubną austriacką przeszłość oraz pełną hipokryzji współczesność. Popkulturowe klisze i konwencje pozwalają im obnażyć mity, kłamstwa i konformizm kultury austriackiej, która unika rozliczeń z nazizmem. Równie celnie operujące grozą, co humorem Dzieci umarłych wskrzeszają zmarłych i organizują wielki pochód zombie. W tym niesamowitym ekranowym przemarszu, zwieńczonym wielką kulinarno-seksualną orgią, biorą udział kaci i ofiary, skandynawscy turyści i toksycznie ze sobą związane matka z córką, a także głodni syryjscy poeci, których wyrzucono z Alpenrose.
