W 1992 roku na Zachód dotarła fala uchodźców z ogarniętych wojną krajów byłej Jugosławii. W Danii azylantów było tak wielu, że zabrakło dla nich miejsc w przygotowanych na tę okazję obozach. Tysiąc osób zamieszkało na statku sprowadzonym do Kopenhagi przez Czerwony Krzyż. Jednym z mieszkańców Flotelu Europa był nastoletni Vladimir Tomic, którego rodzina uciekła z oblężonego Sarajewa. Zmontowany wyłącznie z archiwalnych materiałów, kręconych na VHS przez samych uchodźców, słodko–gorzki film Tomica to znakomicie opowiedziana obrazem, skondensowana historia „straconego pokolenia” Jugosłowian, a jednocześnie – zabawna opowieść o dorastaniu. Lata oczekiwania na decyzję władz sprawiają, że początkowa euforia ustępuje miejsca apatii i rozczarowaniu. Niepewni jutra, bez pieniędzy i perspektyw, uchodźcy bez końca nurzają się w wojennych traumach i na wszelkie sposoby próbują zapomnieć o niewesołej rzeczywistości. Tomicowi udało się stworzyć zaskakująco spójną formalnie i treściowo opowieść, która niespodziewanie nabiera dziś nowych znaczeń.
